D7. off-road trip naar Enipeas Waterfall

Gisteren geen Retsina gedronken en een uurtje eerder naar bed, het opstaan ging vandaag merkbaar makkelijker. 

Vandaag willen we naar de Enipeas Waterfall, ergens op de Olympus. Omdat we iets van het landschap willen zien besluiten we om de tolwegen links te laten liggen en gebruik te maken van de gewone Griekse wegen. Maar gewone wegen is een breed begrip, wat als een goede doorgaande weg begon ging over in gravel, en voorbij een oude hoeve, waar we werden begroet door een viertal grote honden, reden we over een weg die bestond uit steenslag. Keren was hier niet meer mogelijk, we moesten door. De Hyundai i10 mag nu zijn off-road kunsten gaan bewijzen. Ergens in een dal, na een scherpe bocht verloor de auto zijn grip op de ondergrond en stonden we stil. We zijn beiden uitgestapt om de situatie te bekijken. Gas geven en doorgaan had geen zin, dat had ik al geprobeerd. Een paar meter terug en dan een meter naar links moest de oplossing brengen. Zo gezegd, zo gedaan, en met de vingers gekruist kwamen we weer op gang en overwonnen de helling. Na nog zo'n lastig gedeelte bereikten we weer een weg met gravel. Een verademing met het voorgaande stuk. Weer een stuk verder asfalt, naar links en naar rechts. We kozen links maar toen dit weer overging in gravel zijn we meteen gekeerd. De andere kant op bleef de weg wel verhard, we waren er uit de ellende en hebben onze les geleerd. Als maps een route aangeeft zegt dit niets over de begaanbaarheid ervan. We passen de route nog één keer om deze reden aan en komen dan via Litochoro op de juiste weg terecht. Deze route zijn we al een keer samen met Eva en Perry gereden. Maar nu stoppen we niet bij Stravos maar slingeren verder de berg op.

Uiteindelijk komen we bij een overvolle parkeerplaats en cafetaria vlak bij de waterval aan. Het laatste stuk doen we te voet. De berg omhoog is pittig, maar goed te doen, vind ik. Beate heeft er wat meer moeite mee. We spreken een tijd en plek af waar we elkaar weer zien, dan gaat elk in zijn eigen tempo verder. Ik loop lekker, hier had ik ook zin in, dit doet me goed. Als ik het gevoel dat ik alle drukte en gekte achter me heb gelaten kom ik tot rust. Het pad is erg afwisselend, steile stenige stukken wisselen af met vlakkere stukken, ze zijn zachter, bijna verend, je kunt er geruisloos op lopen. Soms is er ook een mooi samenspel tussen wortels en stenen, net traptreden.

Als ik halverwege ben hoor ik gerinkel. Het geluid komt steeds dichterbij. Dan ineens verschijnt er een hond om de hoek. Hij ziet mij, checkt de situatie en vervolgt zijn weg, gevolgd door een man op een paard en een stuk of 8 paarden in zijn gevolg. De karavaan wordt afgesloten door een tweede hond en nog één paard. De paarden zijn bepakt, sommigen dragen ook een soort zadel.

Na ongeveer een half uur, iets voorbij de driesprong vind ik het  welletjes, maak een korte pauze, verken de directe omgeving, bouw een klein torentje van stenen, en maak weer rechtsomkeert. 

Op de terugweg maken we halt bij Stavros. We nemen elk een soep, Griekse bonensoep en erwtensoep met vers brood, we ronden af met twee heerlijke deserts en een Griekse koffie. Terug in het hotel pakken we meteen onze strandspullen om nog een laatste keer van dit strandje te genieten en een stuk te zwemmen. Als de zon achter de bergen wegzakt gaan we weer naar binnen en maken ons op voor een wandeling naar en door Platamon. We eten ijs, kopen wat fruit en doen een drankje op een terras met live Griekse muziek. Weer thuis val ik als een blok in slaap.